Faraonowie
Faraonowie
Określenie "faraon" używane było w stosunku do egipskich władców. Egipt swoich pierwszych króli po pewnym czasie czcił jako bogów, przy czym na ten temat nie ma niezbitych dowodów. Pierwszym władcą Egiptu był Menes, natomiast przez kolejne 3.000 lat Egipt miał ponad 170 władców, w tym kilka kobiet, które nosiły jednak miano "król Egiptu".
Faraon miał władzę o charakterze religijno-świeckim. Sprawował on rządy i pełnił jednocześnie funkcję kapłana. Faraon był jedynym i prawdziwym kapłanem i namiestnikiem bogów na Ziemi.
Podczas koronacji faraonowie stawali się boscy. Faraon miał największą władzę i największy autorytet wśród ludu w okresie Starego Państwa (czyli w okresie od ok. ok. 2686-2181 p.n.e.). Z uwagi na religijny aspekt rządów władza faraona nad ludem umacniała się. Robotnicy z wielkim oddaniem budowali piramidy, gdyż byli przekonani o zbawieniu i nieśmiertelności także ludu odchodzącego w zaświaty wraz z faraonem.
Faraon osobiście brał udział w ceremoniach i rytuałach w świątyni, nie tylko w trakcie świąt. Brał także udział w świeckim życiu swojego narodu, który ze swoim władcą miał bardzo dobry kontakt. Faraon często był widywany w na imprezach o charakterze świeckim lub nawet podróżował łodzią po Nilu. Nie było jednak możliwości zbytniego zbliżania się do faraona - za złamanie zasady nietykalności człowieka spotykała nawet śmierć.
Faraon stanowił uosobienie i był dysponentem "porządku wszystkich rzeczy". Społeczeństwo postrzegało faraona jako wzór wszystkich cnót, jako chodzącą doskonałość, jako ideał. Taki był przynajmniej ich wizerunek - ukazywał zawsze cały majestat oraz dostojeństwo osoby.
Na podstawie: www.egipt.webd.pl